De luwe zomeravond is schemerig, de smalle maansikkel biedt nauwelijks licht. Het is stil in het bos, als we onderweg zijn en voorzichtig heel zachtjes over de zachte, geurende bosbodem sluipen. De eerste blaadjes hebben al een gele kleur gekregen en de herfst kondigt zich langzaam aan. We proberen muisstil te zijn en heel goed te luisteren. Want dicht bij in het bos staat een groot edelhert en wij wachten erop dat het reageert op de bijzondere roepen van Tasso Wolzenburg.
Plotseling een ruisen en knakken direct voor ons - wat is dat dan? Was dat al het edelhert waar wij naar op zoek zijn? Een klein takje breekt onder de voet en galmt na. Wij luisteren naar de stilte van het bos en proberen te zien, wat zich voor ons bevindt. Tasso Wolzenburg luistert en roept dan nog een keer naar het indrukwekkende dier. Hij houdt met beide handen een uittrekbare buis voor zijn mond en bootst vakkundig de bronstgeluiden van het edelhert na.
Het ritselt opnieuw en er verschijnt een groot hert op de open plek in het bos. Hij bekijkt ons nieuwsgierig en vraagt zich waarschijnlijk af, wat wij in zijn bos doen. Dan laat hij heel duidelijk zien, wie hier de baas is. Hij burlt - laag en luid. Het hert verdedigt zijn territorium. Zijn stem is ver weg te horen en maakt niet alleen indruk op de vrouwelijke dieren. Ook wij hebben respect en zijn blij dat de vakman Tasso Wolzenburg bij ons is. Van dichtbij is zo'n edelhert toch best wel groot en het gigantische gewei ziet er echt indrukwekkend uit.
Naturliebhaber aufgepasst: Beobachten Sie Europäisches Rotwild und Mesopotamisches Damwild zu allen ...
van Jana Rommelmann,
Touristikverband Siegerland-Wittgenstein e.V.
Tussen eind augustus en begin oktober vindt de jaarlijkse bronst plaats. Terwijl tal van andere dieren juist aan het eten zijn voor de winter, hebben de herten het druk met de bronsttijd. Vooral de mannetjes, die nu hun territoria en hun vrouwtjes moeten verdedigen. Ze willen zich voortplanten en tonen hun dominantie onder andere met hun bronstroep. Na het invallen van de schemering galmt het burlen door het bos. Samen met Tasso Wolzenburg kan je deze indrukwekkende, vaak schuwe dieren van dichtbij beleven. De bronst is een indrukwekkend spektakel en toont de adembenemende schoonheid en fascinatie van de natuur.
Als kleine jongen was Tasso Wolzenburg al vaak te vinden in het bos. Zijn vader en opa hebben hem meegenomen en de passie voor deze bijzondere leefruimte begon te groeien bij hem. Jaren later heeft hij van zijn passie zijn hobby gemaakt. Tasso Wolzenburg kent het bos her rondom het 'Forsthaus Hohenroth' als zijn eigen binnenzak. Hij werkt er reeds sinds 1989 voor het regionale Staatsbosbeheer Siegen-Wittgenstein en ook privé is hij steeds weer graag onderweg in het bos. Sinds bijna 20 jaar is hij ook werkzaam voor 'Forsthaus Hohenroth':
Das über 100 Jahre alte Forsthaus Hohenroth mit seiner idyllischen Lage mitten im Wald ...
van Kirsten Müller,
Touristikverband Siegerland-Wittgenstein e.V.
'Bij het 'Forsthaus Hohenroth' bevindt zich sinds 2006 een rond 50 hectare groot edelhert-gebied. De chef van dit gebied was lang een indrukwekkend hert namens 'Manni'. Ik had een bijzondere relatie met hem, hij was mijn beste vierbenige vriend. En hij was een bezoekersmagneet hier. Iedereen wilde 'Manni' zien en bewonderen. Tijdens mijn rondleidingen heb ik twee keer 'Manni' geroepen, waarna het oude, dikke hert reageerde op mijn roepen. Helaas is hij er niet meer, maar twee van zijn zoons zijn eveneens opgegroeid tot indrukwekkende herten. Ik heb ook een goede relatie met 'Alnuss', die als ik hem roep, ook komt', vertelt Tasso Wolzenburg enthousiast.
'Vanaf de lente, van mei tot juni, houden de herten zich steeds langer bezig met meer en meer te eten, want einde augustus moet het lichaam helemaal present zijn - als de bronst begint. Volwassen dieren hebben dan een levend gewicht van 250 tot 280 kilo! Tegelijkertijd is het testosteronniveau zo hoog dat ze geen pijn en geen leed voelen - anders zouden ze de bronst ook niet overleven', legt de vakman uit. 'Het gewei kan in totaal wel elf kilo wegen en meer dan een meter lang zijn! Dan kun je je voorstellen, hoe krachtig de nekspieren van zo'n dier moeten zijn.'
Tasso Wolzenburg is een van de beste hertenroepers in Duitsland, en is meervoudig Duits kampioen in hertenroepen geworden en heeft ook in heel Europa deelgenomen aan wedstrijden. Hij was ook al meervoudig te zien en te horen op radio en televisie. Zijn liefde voor de natuur en het respect voor dieren, planten en het milieu merken we bij elk woord. Hij neemt bezoekers graag mee in het bos en brengt ons naar buitengewoon mooie, betoverende plekken en laat ons de natuur zien. Wij worden gelijk enthousiast, omdat je merkt dat Tasso Wolzenburg weet, waar hij over praat. Hij inspireert, informeert en fascineert zijn luisteraars, ongeacht of jong of oud, iedereen luistert graag naar hem.
Tasso Wolzenburg, geboren in 1965, opgeleide boswachter, kent zijn gebied al sinds zijn jeugd. Als medewerker voor de organisatie 'Wald und Holz Nordrhein-Westfalen' draagt hij zorg voor het bos, biedt hij rondleidingen en excursies aan en zorgt hij voor het edelhert-gebied. Hij voert pedagogische werkzaamheden met schoolklassen uit heel Noordrijn-Westfalen uit bij het 'Jugendwaldheim Gillerberg' in Hilchenbach-Lützel en ondersteunt momenteel het bosbeheer op het gebied van de schorskeverproblematiek. Bovendien is hij ook nog een kettingzaagkunstenaar en maakt hij houten sculpturen in alle formaten
Hert: Een volgroeid edelhert is een imposante verschijning. Alleen de mannetjes hebben een gewei dat ze altijd in het voorjaar verliezen. Grof gezegd groeit in ongeveer 130 dagen een compleet nieuw gewei, inclusief bast. Het gewei, dat groeit tot begin augustus, is groter dan het vorige. In het begin is het nieuwe gewei voorzien van een doorbloede en behaarde huid, de zogenaamde basthuid. Aan het einde van de groeiperiode begint het hert deze huid af te vegen door het gewei tegen takken en boomstammen te wrijven. Jagers of biologen noemen dit vegen. De kleur van de geweien ontstaan door de kleuren van de natuur. D.w.z. als het hert zijn nieuwe gewei hoofdzakelijk langs sparren veegt, is het erg donker, soms bijna zwart. Als hij tussen wilgen en berken leeft, dan verleent het sap ervan een juist eerder lichtere kleur.
Foto: Friedhelm Stark, Touristikverband Siegerland-Wittgenstein e.V.
Vragen & antwoorden
Wilt u de schrijver een vraag stellen?
Reviews
Wees de eerste om anderen te beoordelen en te helpen.
Foto's van anderen